“Als tiener protesteerde ik fanatiek tegen autorijden. Milieuvervuiling is geen grapje en met energie moet je zuinig zijn, dat had ik van huis uit meegekregen.

Ik groeide op in een boerderij die door mijn ouders zo verbouwd was dat we bijna helemaal zelfvoorzienend konden leven. Ik herinner me bijvoorbeeld dat ze avondenlang bespraken welke kachel we het beste konden aanschaffen. Die moest zo min mogelijk verbranden maar wel zo veel mogelijk warmte opleveren. We aten groenten en fruit uit onze eigen moestuin, hadden kippen voor de eieren, schapen voor wol en geiten voor de melk.

Toen ik ging studeren kwam ik soms te laat voor college omdat ik eerst de dieren nog moest verzorgen. ‘Sorry!’, riep ik dan als ik de zaal binnen rende. ‘De geit trapte de melkemmer om!’. ‘Als tiener protesteerde ik fanatiek tegen autorijden. Milieuvervuiling is geen grapje en met energie moet je zuinig zijn, dat had ik van huis uit meegekregen.

Grafieken met impact

Ik was en bén trots op de manier waarop ik ben opgevoed. Nooit heb ik me tegen de levenswijze van mijn ouders verzet. Leven met respect voor de natuur en bewust omgaan met energie, dat is toch prachtig?

Een tijd lang was ik er zelfs van overtuigd dat het de enige juíste manier van leven was. Ik was behoorlijk activistisch. Ik was lid van de lokale milieudefensieclub en probeerde mensen te bekeren tot een milieubewuste levensstijl. Klimaat was toen nog helemaal niet zo’n topic als het nu is. We hadden het over zure regen; dat was het wel zo’n beetje.

Ik studeerde Oost-Europese studies maar omdat ik geïnteresseerd was in energie en milieu besloot ik daarover ook een vak te volgen. Toen zag ik voor de allereerste keer grafieken waarin de impact van onze CO2-uitstoot werd weergegeven. Die wetenschappelijke aanpak was toen nog zeldzaam en het maakte ontzettend veel indruk op me.

Protesteren of investeren?

Na mijn studie werkte ik vier jaar in Rusland om de vervuiling van de Wolgarivier te bestrijden. Terug in Nederland ging ik aan de slag bij een organisatie waar ik leerde hoe innovatieve, duurzame ondernemingen te financieren. Zo ontstond een driehoek van professionele thema’s: energie, milieu en financiën. Mijn uiteindelijke baan bij Triodos Bank paste daar als een puzzelstukje perfect in. Investeren in duurzame energie; veel effectiever dan protesteren tegen auto’s.

Ik werd milder, besefte dat je met drammen niets verandert. Gelukkig zijn de meeste mensen er inmiddels ook wel van doordrongen dat we niet door kunnen gaan met het ongebreideld verbranden van fossiele brandstoffen. Dat beleggers inmiddels 850 miljoen euro hebben belegd in het fonds dat ik de afgelopen zeven jaar heb beheerd, laat zien dat de markt voor duurzame energie enorm is gegroeid.

Levert het energie op?

Geld en belangstelling voor duurzame energieprojecten is er genoeg. Maar niet alle projecten krijgen even makkelijk financiering. Voor financiering is zekerheid nodig: Levert het wat op? Dat is een vraag die ik ook regelmatig stel. Een bank is geen liefdadigheidsinstelling. Maar soms zie ik dat een project wel iets op kan leveren, maar dat het alleen nog niet direct duidelijk is hóe en wannéér precies. Investeerders staan dan niet te springen.

Ik probeer dan aan te tonen dat zo’n project wél het investeren waard kan zijn door de financierbaarheid ervan te vergroten. Nu ben ik bijvoorbeeld bezig met onderzoeken of er meer energie bespaard kan worden in het midden- en kleinbedrijf. Als we een manier vinden om veel van deze bedrijven op een efficiënte manier te laten besparen kan dat interessante investeringsmogelijkheden opleveren.

Ik word er gelukkig van dat ik mij op die manier in kan zetten voor het milieu, voor onze aarde. Mensen in staat stellen te beleggen en een positief rendement te behalen – financieel én maatschappelijk – dáár krijg ik energie van. Voor mij een belangrijk teken dat ik doe wat ik echt wil doen. Die energie ervaar ik ook elke ochtend als ik door de weilanden naar het treinstation rijd. Op de fiets natuurlijk. Want ergens in mij zit toch ook nog altijd die tegen auto’s protesterende rebel.”

Tekst: Bo van Houwelingen
Fotografie: Pieter van den Boogert