“Pak uit, oude spijkerbroek aan. Dat was het eerste wat mijn vader vroeger deed als hij thuis kwam van zijn werk. Daarna dook hij onze moestuin in. En ik hielp hem. Met mijn handen in de grond, groenten zaaien, zien hoe alles groeide; geweldig vond ik het. Mijn vader leerde me dat de bodem leeft. In een handje vol grond zitten meer organismen dan er mensen zijn op aarde.

Vergeten moestuin

Bijna al onze voeding komt uit die grond. We zijn ervan afhankelijk, en dus moeten we er goed voor zorgen. Maar dat doen we nauwelijks. We putten de aarde uit, vergiftigen haar en denken dat dit zomaar kan: de natuur stuurt toch geen rekening. Maar uiteindelijk is het schadelijk voor onszelf. Franklin Roosevelt heeft ooit gezegd: ‘The nation that destroys its soil destroys itself.’

Zelf heb ik een tijd lang gewerkt voor een andere bank, die investeerde in bedrijven die duurzaamheid niet als kernwaarde hadden. Ik sloot grote deals, was bezig met targets halen en veel winst maken. Ethische kwesties hadden niet mijn eerste prioriteit. De moestuin van mijn vader was ik vergeten.

Tot me werd gevraagd iets te schrijven over de milieu-impact van een bedrijf waarin we investeerden. Ik verdiepte me er in en dacht: ja, dít vind ik belangrijk. Ik kwam met ideeën over ethischer bankieren, maar die werden in een la geschoven. ‘Leuk op papier, onmogelijk in de praktijk.’ Toen ging bij mij de knop om en wist ik: dit moet anders.

Nieuwe connectie

Dat het ook anders kán merkte ik toen ik bij Triodos Bank aan het werk ging. Ineens ging het niet alleen om geld maar ook om zaken die nog waardevoller zijn, zoals het streven naar een gezonde planeet. Met onze financieringen ondersteunen we ondernemers voor wie dit ook het uitgangspunt is. Ik heb ontzettend veel bewondering voor hen. Nog voordat ik aan de slag ging als investment banker, besloten zij al tegen de stroom in te gaan. Ik ben heel blij dat ik nu – in mijn huidige functie – met hen kan samenwerken.

Bijvoorbeeld met Aarstiderne uit Denemarken, een bedrijf dat maaltijdkisten bij mensen thuis bezorgt. De oprichters, een bevriende boer en chefkok, wilden duidelijk maken dat je eten niet uit de fabriek of de supermarkt komt, maar uit de aarde. De connectie tussen de boer met zijn grond en de consument moest opnieuw gelegd worden.

Dus leveren ze verse ingredienten voor heerlijke, gevarieerde maaltijden. Ook verzorgen ze workshops voor schoolklassen waarbij de kinderen zaaien, oogsten en koken. Aarstiderne is een heel professioneel bedrijf dat 350 duizend maaltijden per week bezorgt en nog steeds groeit. Dat is voor mij een heel duidelijk bewijs dat je als ondernemer idealistisch én zakelijk kan zijn.

De hoogste tijd

Ook in Nederland zie ik dit bewustzijn groeien. Vroegere collega’s en relaties bellen me ineens geïnteresseerd op: ‘hé, jij doet toch iets met duurzaamheid?’. Ik ontvang ze met open armen: ‘welkom, doe mee!’. Want we moeten het echt met z’n allen doen. En als je eenmaal wéét dat het anders kan, dan wíl je ook niet meer anders. Daarvan ben ik overtuigd.

Ik help graag een handje. Ik wil duidelijk maken dat het de hoogste tijd is om beter voor onze aarde te gaan zorgen. Dat kunnen we doen door alléén bedrijven die duurzaam zijn te steunen. Duurzaam moet het nieuwe normaal worden. Als dat lukt, heb ik nog maar één bescheiden wens: pak uit, oude spijkerbroek aan en mijn eigen moestuin in. De eerste zelfgekweekte wortels uit de grond trekken – ik kan niet wachten.”

Fotografie: Pieter van den Boogert